Artysta opierając się na gotowych schematach kompozycyjnych prac Rafaela tworzy nowe dzieła sztuki. Sprawdza, co stanie się z zawartą w nich ideą piękna, gdy klasyczne przestawienia poddane zostaną procesom destrukcji. Twórca będąc świadomym, że wizerunek matki z dzieckiem niesie w sobie ogromną emocjonalną wartość, wypełnia go nowym ciężarem znaczeniowym. Rafaelowskie przedstawienie matki i dziecka wywołujące spokój, ukojenie, kojarzące się z łagodnością i ufnością, poddane destrukcyjnym działaniom, wyrażają emocje artysty związane z kondycją świata: strach, nieufność, rozgoryczenie, rozczarowanie. Madonny uśmiechają się przez zasłonę z resztek farby, smutno, jakby pozbawione swojej godności. Poczucie bezpieczeństwa i beztroski, tak czytelne u Rafaela, zaczyna rozpadać się na kawałki, jak pokruszona farba.